Lees hoe Kaarina na 33 jaar diverse eetstoornissen te hebben gehad, deelnemer werd
bij het Leontienhuis, nu is hersteld en zelfs gaat trouwen.

Kaarina is enig kind van een Finse moeder en een Nederlandse vader. Ze is moeder van
twee zoons, 10 jaar samen met haar (nieuwe) partner en zit lekker in haar vel. Maar dit is
heel lang anders geweest.
In 1993 was Kaarina getrouwd met de vader van haar 2 zonen en liep in het ziekenhuis
vanwege haar Psoriasis. De medicijnen die ze hiervoor kreeg, veroorzaakten ernstige
bijwerkingen. De psoriasis verdween, maar tegen een zware tol. De thuissituatie was
stressvol, het was geen ongelukkige relatie maar er ontstonden situaties waarin gepraat
moest worden en dat kon de vader van haar zoons niet. Kaarina ontwikkelde de eetstoornis
Boulimia, en ging ook extreem sporten. De eetstoornis Boulimia ging over naar Anorexia,
binnen 9 maanden tijd verloor ze driekwart van haar gewicht. In 1995 scheidde ze en trok ze
samen met haar zoons weer bij haar ouders in.

Praatgroepen
De ouders van Kaarina hebben van jongs af aan hun liefde getoond door middel van
troosten en belonen met eten. Kaarina durfde haar ouders toen niet te kwetsen door het
eten af te wijzen. Ze ging naar de huisarts voor hulp en kwam bij de GGZ terecht. Ze kreeg
officieel de diagnose Anorexia/ Boulimia. Ze vertelde aan haar ouders dat ze eigenlijk al
jaren kampte met een eetstoornis, maar haar vader wilde er niet aan. Hij werd boos en liep
weg uit het gesprek.
Ze besloot aan te sluiten bij praatgroepen, maar daar kon ze zichzelf niet in vinden. Ze bleef
alleen vechten tegen dat wat haar compleet in haar macht had. Opname was in haar ogen
geen optie met 2 kinderen en ze moest geld sparen voor een eigen huisje. Kaarina werkte
veel, nam alle baantjes aan bij het Uitzendbureau en verdiende voldoende om haar hoofd
boven water te houden. Toch belandde ze in een slecht milieu, begon te roken, alcohol en
drugs te gebruiken. Ze kreeg veel verkeerde aandacht.
Kaarina startte een opleiding tot verzorgende en ontmoette een man, waar ze met haar
kinderen, na een zeer korte tijd, introk. Deze man was niet wat ze dacht dat hij was. Het
werd een gewelddadige relatie, ook tegen haar kinderen en ze moest met haar opleiding
stoppen. Mentaal en fysiek zat Kaarina erdoorheen waardoor haar Anorexia nog meer op de
voorgrond trad. Haar gevecht was niet meer alleen met de eetstoornis, maar ook met de
relatie waar ze in zat.

“Je hebt je lichaam te leen, wees er zuinig en trots op”

Levenslang
In 2006 kreeg Kaarina de moed om te vertrekken. Via via heeft ze haar intrek genomen in
een appartement en uiteindelijk in een eigen huis. Ze was blij met haar eigen stek, maar elke
dag was een struggle, ze was doodongelukkig in haar lijf. Haar kinderen hielden haar op de
been en waren de drijfveer om door te gaan. Voor Kaarina voelde de eetstoornis als
levenslang. Ze was haar vertrouwen in mensen verloren en ook het contact met haar ouders
verwaterde vanwege hun verhuizing.

Het Leontienhuis
Kaarina maakte haar opleiding als verzorgende alsnog af. Ze kreeg een baan in een
particulier huis waar ze in een team werkt met psychogeriatrie en somatische cliënten. Dit
voelde heel ontspannen aan. Haar relatie met eten was verbeterd, maar ze had nog wel
eetbuien.Ze besloot om naar het Leontienhuis te gaan. Daar had ze een mooi gesprek,
voelde ze zich liefdevol geholpen en daar hoorde ze dat ze kon herstellen. Dat kon ze zich
na al die jaren niet voorstellen!
Het Leontienhuis is het duwtje in de juiste richting geweest. De gesprekken met een
luisterend oor hebben Kaarina erg geholpen. Als actie uit deze gesprekken kwam dat ze het
haar partner, die ze al 10 jaar kende en niet van haar eetstoornis afwist, en (nogmaals) haar
ouders moest vertellen. Kaarina raapte alle moed bij elkaar en vertelde het als eerste aan
haar partner. Dit werd een mooi en liefdevol gesprek. Daarna vertelde ze het aan haar
moeder. Haar moeder schrok van haar verhaal, maar was ook trots op Kaarina dat ze het
vertelde. Gezien de eerdere reactie van haar vader besloot Kaarina om het haar vader te
vertellen tijdens een wandeling met de hond. Ook haar vader schrok, maar bood ook zijn
excuses aan voor zijn eerdere reactie jaren geleden. Er vielen in het gesprek stukjes op zijn
plaats, oud zeer werd uitgesproken en uiteindelijk voelde deze erkenning van haar ouders
als een keerpunt in haar herstel.

“Mijn gevoelens en gedachten in mijn dagboek schrijven heeft me geholpen. Positieve
ervaringen schreef ik in het groen. Uiteindelijk zie je het groen steeds meer toenemen.”

Plaatje compleet
Nu is Kaarina hersteld. Ze voelt zich dankbaar dat haar lichaam haar niet in de steek heeft
gelaten. Kaarina is nu ook oma en voor haar is het plaatje compleet. Ze heeft een regelmatig
leven waarin een bezoekje aan een supermarkt of drogist geen gevecht meer is. Ze staat blij
op en gaat tevreden naar bed. En binnenkort gaat ze trouwen met haar partner.
Gefeliciteerd Kaarina!