Lianne over haar herstel van een eetstoornis als moeder

Lianne is ervaringsdeskundige vrijwilliger bij het Leontienhuis. Ze vertelt eerlijk en met gevoel over haar strijd tegen de eetstoornis. En, wat betekent herstel voor haar? Lees over haar persoonlijke gevecht, als moeder, tegen ‘het monster’ in haar hoofd.

“Helaas weet ik maar al te goed hoe een eetstoornis voelt. Hoe het alles kan aangrijpen als excuus om niet te hoeven herstellen. Dat de angst wint om het gevecht aan te gaan, de teleurstelling dat het weer niet gelukt is om een stapje vooruit te zetten. Die allesomvattende angst die de eetstoornis mij gaf als ik er niet in mee zou gaan. De eetstoornis hield mij tevreden als ik er niet tegenin ging.

En toen zat ik klem. Ik zat vast. Dat monstertje in mijn hoofd hield mij tegen om te leven. Ik durfde niet meer te leven. Ik liep in cirkels en dit was mijn veilige plek. De wanhoop groeide ergens in mij. Er kwam een moment dat ik het anders wilde. Maar het is al een gevecht om het überhaupt te willen en het uiteindelijk ook echt te gaan doen. Daar is zoveel moed voor nodig, zoveel kracht. Het is helemaal niet gek als dit een tijdje duurt.

“Ik voelde de strijd en gaf niet op”

Daar begon mijn weg naar herstel. Het vallen en opstaan. Het leren hulp te aanvaarden, te vragen en te krijgen. De strijd tussen gevoel, verstand én de eetstoornis. Maar ik voelde de strijd. Ik gaf niet op.

Herstel. Alle tools meenemen en uiteindelijk mijn eigen maken. Het bewust kiezen voor mezelf en niet meer voor wat ik gewend was om te doen. De seconden werden minuten. De minuten werden uren. De uren werden dagen. De dagen werden weken. De weken werden maanden. En de maanden werden jaren. Braakvrij. Bewegingsdrangvrij. Gezond. En uiteindelijk eetstoornis gedachten vrij. Zoveel vrijheid had ik nooit verwacht aan het begin van mijn herstel.

“De emoties vliegen mij soms nog steeds aan”

Het is intens. Herstellen van een eetstoornis. De gevoelens en emoties vliegen mij soms nog steeds aan. Maar ik hoef het niet meer weg te maken, het mag er zijn. Ik mag er zijn. Ik mag ruimte innemen. Ik mag genieten van het eten. De reep chocola, omdat ik nou eenmaal verdrietig ben. De cola in de auto en het spontane ijsje met mijn kinderen. Het picknicken in het park. Betekent dit dat ik genezen ben? Nee, dat denk ik niet. Mijn draagkracht is niet evenveel als een ander, al wordt dat wel steeds meer. Ik groei nog steeds als persoon. Ook dat is herstel: ontwikkelen. Ik maak steeds meer nieuwe contacten. Vind nieuwe hobby’s en lees nieuwe boeken. Ik help meer mee op de school van mijn zoontje. En ben sinds kort vrijwilliger bij het Leontienhuis.

Leren praten en delen

Betekent dit dat ik er geen last meer van heb? Zeker niet. Ook ik kan mij vreselijk dik voelen in die ene spijkerbroek. De eetstoornis kwam laatst nog om de hoek kijken toen wij aan het verbouwen waren. Ik ben weleens onzeker over wat anderen van mij denken. Dan komen opeens allerlei gedachten naar boven. Erg? Nee. Irritant? Jazeker! Maar het houdt mij ook scherp. Er zit zoveel tijd tussen wat eetstoornis gedachten zijn en hoe ik handel. Dan ebt het langzaam weer weg. Ik bespreek het dan met mijn vriendinnen, of mijn man. Ook dat hoorde bij mijn herstel. Leren praten en delen over wat ik denk en doe. Daardoor hoef ik het niet meer alleen te doen. En dat hoef jij ook niet. Herstellen kan. Écht waar!

Herstel en moederschap

In de weg naar herstel was ik zoekende naar steun in het moederschap. Ik was al in een andere fase dan mijn groepsgenoten. En de behandelaren praatten niet over hun rol als ouder. Ik voelde hierin een enorme afstand. Ik heb dat gemist. Als ik toen meer ondersteuning had gekregen in mijn zoektocht wie ik was als moeder, had ik andere handvatten gekregen om te herstellen. Ik liep tegen muren aan, deuren bleven dicht en mijn valkuilen bleven hetzelfde. Mijn wantrouwen groeide, terwijl hulp vragen helemaal geen teken is van mindere moederschap. Het is juist zo krachtig en liefdevol. Ik kwam gelukkig wel een goede hulpverlener tegen die ook daadwerkelijk vroeg hoe het met mijn zoontje ging. Die mij eerlijk vertelde dat de eetstoornis tussen ons in stond. Ik heb kunnen ervaren hoe fijn het is om het te kunnen bespreken en hulp te vragen. Ik ben haar ontzettend dankbaar. 

“Mijn vrijwilligerswerk is weer een stap in herstel”

Daarom heb ik gekozen voor vrijwilligerswerk bij het Leontienhuis. Voor mij ook weer een stap in herstel. Op deze manier draag ik weer een beetje meer verantwoordelijkheid en word ik elke week in het Leontienhuis verwacht. Het Leontienhuis is voor veel mensen met een eetstoornis een veilige plek. Ik hoop dat ik als moeder en ervaringsdeskundige vrijwilliger hierbij mag aansluiten. Ik hoop dat ik anderen kan laten ervaren dat ik niet veroordeel en wil luisteren. 

Want moeder zijn en een eetstoornis hebben is topsport. Elke dag weer.”