V. over zijn gevecht met eten en gewicht

Bij het Leontienhuis zie je veel vrouwen, maar dat betekent natuurlijk niet dat mannen geen eetstoornis kunnen hebben! Daarom delen we graag het verhaal van V. In een interview-vorm, samen met deelneemster I. Want wat blijkt, ondanks dat ze van elkaar verschillen, een andere eetstoornis hebben, de één man en de ander vrouw is, hebben ze ook veel overeenkomsten.

We hebben elkaar al een hele tijd geleden leren kennen toen ik nog ondergewicht had en jij te zwaar was. Ook heb je me vorig jaar enorm geholpen om geld in te zamelen voor het Leontienhuis. We kennen elkaar dus aardig goed, maar wat ik niet van je weet, is wanneer de eetstoornis bij jou begonnen is.

Obesitas hoeft niet per se eetstoornis-gerelateerd te zijn. Ik had al overgewicht toen ik een klein kind was. Iedereen heeft een andere stofwisseling en ik heb altijd aan de ‘slechte kant’ gezeten. Door de manier waarop mijn hormonen werken, heb ik meer hongergevoel. Ik ben als het ware slecht geprogrammeerd. Daar komt nog bij dat we als mens een natuurlijke voorkeur hebben voor suiker en vet, dat helpt niet mee.

“Als ik alleen thuis was, at ik stukken kaas”

Ik was een jaar of 10 toen ik stiekem begon te snacken. Als ik alleen thuis was, at ik stukken kaas; een mens wordt er niet blij van als ‘ie een hele komkommer naar binnen moet werken. Ik keek regelmatig in de voorraadkast en als ik me verveelde, pakte ik een mooie pot met saus om te kijken hoeveel er op een stukje kaas paste. Zo kwam ik erachter dat eten een goede manier was om emoties en gevoelens van eenzaamheid, stress en verdriet te dempen. Het grappige is trouwens dat er anorexia uitkomt als ik een eetstoornistest invul.

“Ik ging steeds meer in het geniep doen”

Ik kreeg weleens commentaar vanuit mijn omgeving, waardoor ik me heel schuldig voelde. Daarom ging ik steeds meer in het geniep doen. Ik vond het voor mezelf al gênant genoeg dat ik het zo ‘oploste’, daar hoefde ik geen toeschouwers bij.

Je bent daarnaast ook bijzonder intelligent. In hoeverre heeft dat een rol gespeeld?

Mensen kunnen me lang niet altijd volgen. Ik praat bijvoorbeeld blauw en de rest groen. Hierdoor is het maken van een sociale connectie vaak lastig. Ik heb een paar vrienden, maar niet veel. Dit vergroot het gevoel van eenzaamheid. En dan ga ik weer meer eten… Op een gegeven moment kom je dan vast te zitten in een soort cirkel. Het eten wordt een coping mechanisme en biedt controle. Dit bepaal ik! Het gekke is dat je die controle eigenlijk helemaal niet meer hebt.

Je had het net al even over commentaar van anderen. Ik heb zelf tijdens mijn eetstoornisperiode ook veel negatieve reacties gehad. Regelmatig werd ik op straat uitgescholden. Kun je daar wat meer over vertellen?

Er is in de modewereld en op social media de laatste tijd meer aandacht voor mensen die geen size zero hebben, maar fat blaming komt nog steeds voor. Ik heb veel opmerkingen en blikken gehad van onbekenden. Als ik gewoon een banaan at, zeiden ze al ‘zou je dat nou wel doen, daar word je dik van’. Waar ze tegen jou zeiden dat je ‘gewoon’ meer moest gaan eten, was de boodschap aan mij dat ik simpelweg minder moest eten.

“Aan alles in de maatschappij hangt een oordeel”

Het zou fijn zijn als mensen wat minder snel zouden oordelen. Ik zie dat er aan alles in de maatschappij een oordeel hangt. Kinderen in groep 1 krijgen al een citotoets, vrijwel alle tv-programma’s hebben tegenwoordig een jury, ouders langs de lijn roepen dat hun kind de beste is. De manier waarop we met z’n allen leven werkt psychische problemen in de hand. Ik hoop dat we meer om elkaar gaan geven en mensen die afwijken van het gemiddelde niet meer zo snel in een hokje stoppen.

Je hebt de afgelopen tijd veel over jezelf geleerd en was goed op weg. En toen kwam het coronavirus…

Corona hielp inderdaad niet mee. Ik werk bij een bank en van de ene op de andere dag kwam ik in maart vorig jaar thuis te zitten. Dat leverde veel extra frustratie op. Ik sliep slecht, bewoog minder. Daarnaast gebeurden er nog een paar vervelende dingen op privégebied. Toen heb ik het wel even lastig gehad en ben ik iets te vaak langs de koelkast gelopen.

Toch heb je jezelf hier weer uit geholpen. Hoe heb je dit klaargespeeld?

Therapie is lastig, omdat er op veel plekken een standaardaanpak wordt gehanteerd. Als je zo slim bent, neem je niet alles wat je therapeut zegt zomaar voor zoete koek aan. Inmiddels weet ik dat het mij helpt om denkbeeldig twee cirkels te tekenen. De middelste cirkel bestaat uit dingen waarop ik zelf invloed kan uitoefenen. De cirkel daaromheen heeft betrekking op zaken waar ik zelf geen invloed op heb. Door te bedenken wat ik zelf wel en niet kan veranderen, heb ik meer rust gekregen en zijn mijn emoties stabieler.

“Ik heb geleerd dat het niet altijd perfect hoeft te zijn”

Daarnaast heb ik geleerd om minder te kijken naar het resultaat en meer naar mijn intenties. Het hoeft niet altijd perfect; als ik mijn best heb gedaan is het goed. Op deze manier kan ik mijn frustraties beter aan en hoef ik deze niet meer weg te eten.