Vader Alard: “Er is een weg uit”

Alard vocht tegen de anorexia van zijn dochter

Hij had eerst niets in de gaten. Hij kon zelfs een voorbeeld nemen aan het gezonde eetgedrag van zijn puberdochter. Totdat haar beste vriendin aan de bel trok na een schoolreis: dit was niet normaal. Alard kwam in ‘het circuit’ terecht. Machteloosheid, frustratie en euforie wisselden elkaar af. Met het hele gezin zetten ze hun schouders onder het herstel van hun dochter en zus. Met succes, ze herstelde. Alard wilde iets doen met zijn opgedane ervaring en werd hij vrijwilliger bij het Leontienhuis

Zijn dochter deed al ruim een jaar aan crossfit, maar in de zomer van 2016 ging er nog een tandje bij. Hij dacht: “Lekker fanatiek, dat zijn we van haar gewend.” Zijn dochter was toen 16 jaar en zat op het VWO. Ze haalde altijd goede cijfers, was meegaand en sociaal. “Ze wilde niemand teleurstellen.” Dat een puberende jonge meid met haar lichaam bezig is, daar zochten Alard en zijn vrouw in eerste instantie niets achter. “Sterker nog, we konden stiekem wel een voorbeeld nemen aan haar gezonde leefstijl.” Haar focus op gezond eten en bewegen werd steeds groter, maar ze kon haar obsessieve gedachten en gedrag nog aardig verbloemen. Totdat ze in het voorjaar van 2017 met school naar Barcelona ging. Ze viel door de mand bij haar beste vriendin, die haar een week van dichtbij meemaakte. “Haar beste vriendin kwam na de schoolreis meteen bij ons langs: dit is niet goed.” Alard en zijn vrouw confronteerde hun dochter met haar gedrag en vroegen hoe het met haar ging. “Ze was meteen eerlijk en gaf toe dat ze obsessief bezig was.”

“We deden alles wat we beter niet hadden kunnen doen”

Maar een eetstoornis, wat is dat eigenlijk? Alard had geen flauw idee. “Zonder informatie en kennis is het gewoon een kansloos verhaal.” Na een maand aanrommelen, naar eer en geweten en op boerenverstand, werd al snel duidelijk: dit werkt niet. “We deden alles wat je eigenlijk beter niet kunt doen als ouder. Zoals krampachtig boven op de eetmomenten zitten en pushen. Maar ja, wat wisten we?” Toen ze hun dochter verder zagen afglijden, is zijn vrouw naar het Leontienhuis gefietst, om advies in te winnen. “Vermoedelijk anorexia, werd gezegd. Met het dringende advies om professionele hulp in te schakelen. En dus gingen we naar de huisarts. Die nam ons meteen serieus en verwees ons door naar een instelling met gespecialiseerde hulp.”

Ondertussen vergaarden Alard en zijn vrouw zo veel mogelijk informatie over de functie en werking van een eetstoornis, vastberaden om alles te doen om hun dochter weer gezond en gelukkig te zien. “Als je de diagnose anorexia te horen krijgt, dan besef je wel: dit is echt en dit is iets ingewikkelds. Dus wilde ik zo veel mogelijk weten en leren over eetstoornissen.”

“Na een tijdje kwam het besef: dit is iets ingewikkelds”

De behandeling ging van start. “En dan denk je: nu wordt het beter. Maar het is geen gebroken been waar je zes weken gips omheen doet en klaar. De strijd van het herstellen begon nu pas.” Alard en zijn vrouw waren de wanhoop nabij. “Je onderneemt van alles om het beter te maken en het wordt alleen maar erger. Heel frustrerend. Iedereen zegt dat er licht aan het einde van de tunnel brandt, dat het heus wel beter wordt, maar wanneer? Dat weet niemand.”

De impact op het gezin

Het hele gezin werd betrokken bij de behandeling. “We zijn thuis met z’n vijven, mijn dochter is de oudste van drie.” De eetstoornis had grote impact op de sfeer in huis en het dagelijks reilen en zeilen. “Met z’n allen aan tafel was geen gezellig gezinsmoment meer.” Het gevecht tegen de eetstoornis kostte veel energie. Energie die Alard en zijn vrouw niet meer konden verdelen over de andere twee kinderen. “Je doet als ouder keihard je best om je aandacht te verdelen, maar uiteindelijk trokken de andere twee toch vaker aan het kortste eind. Daar ontkom je denk niet aan.” Ook al waren ze pas 9 en 11 jaar oud toen hun grote zus het gevecht aanging met een psychische stoornis, toch werden ze erbij betrokken. “Ze zagen natuurlijk ook wel dat er iets aan de hand was. Door het hele gezin bij de behandeling te betrekken, begrepen ze ook beter waarom wij niet altijd onze aandacht erbij hadden.”

Moe en gefrustreerd

De behandeling sloeg niet direct aan. Na maandenlang strijden en vechten, uren en dagen praten, tranen en slapeloze nachten werd zijn dochter voor het blok gezet. Haar gewicht was nog steeds zorgelijk. De kinderarts stelde een ultimatum: nog één week zo doorgaan (lees: niet aankomen), dan stoppen we met ambulante behandeling en word je met spoed opgenomen. “Ja, dat was een heel gek moment. Het voelde als falen: het is ons niet gelukt. Maar we waren ook moe en gefrustreerd. Daardoor hadden we ook een bepaalde gelatenheid, mijn vrouw en ik. ‘Dan maar zo’, dachten we.” Hij liet de keuze volledig aan zijn dochter. “Ik zei wel: bedenk je goed dat je nu zelf nog inbreng hebt, in de kliniek heb je niets meer te vertellen.” Zijn dochter besloot plechtig aan de tafel van de behandelaar om er nu écht voor te gaan.

En inderdaad. De knop was om. “De motivatie kwam nu vanuit haar en niet extern. Ze besefte zelf dat dit zo niet langer kon.” Het was inmiddels eind 2017. In mei 2018 stond een schoolreis naar Rome op de planning. “Dat was haar doel. Meegaan naar Rome met een bepaald gewicht. Een stip op de horizon die ze nodig had om motivatie te vinden.” En zo werkte zijn dochter en het hele gezin naar de schoolreis toe. “Met horten en stoten, zoeken naar evenwicht in de stijgende lijn. We hebben altijd ons vertrouwen in haar uitgesproken. Ook als ze door zou schieten in haar gewicht, dan zouden we haar helpen afremmen. We hebben altijd ons woord gehouden.”

“Zeg wat je doet en doe wat je zegt”

Vertrouwen. Een essentiële waarde en wapen voor ouders om tegen de anorexia in te gaan, zo legt Alard uit. “Als we afspraken dat ze één schep aardappelen en één schep groenten zou eten, dan hielden we ons daar ook aan. Wij schepten haar eten op. De verleiding was groot om extra op te scheppen als haar bord leeg was, maar dat deden we niet. Dat zou het vertrouwen schaden. We maakten van tevoren afspraken en daar hielden we ons ook aan. Zo kon ze ons altijd vertrouwen. Maar natuurlijk is dat verleidelijk! Zeker toen ze in de opbouwfase zat en het aantal calorieën nog ver beneden ‘normaal’ lag. Maar goed, het gaat stap voor stap.”

Alard en zijn vrouw vormden samen een front, maar hadden ook zo hun eigen aanpak en rol in het herstel van hun dochter. “Ik was heel consequent. Streng bijna. Niet tegen mijn dochter, maar tegen de eetstoornis. Ik gaf bijna geen ruimte, maar moest leren bij mijn gevoel te komen.” In tegenstelling tot zijn vrouw. “Mijn vrouw is juist heel empathisch en handelde meer vanuit haar gevoel. Zij heeft moeten leren om de eetstoornis af te grenzen.” Een patroon dat Alard bij veel ouders ziet die het Leontienhuis bezoeken. “Achteraf gezien hadden mijn vrouw en ik beter ons best kunnen doen om elkaar in het midden te vinden. Dat was denk ik duidelijker voor mijn dochter geweest, we waren nu wel twee aparte werelden.” Zijn ervaringen neemt hij nu mee in de gesprekken die hij voert met ouders die het Leontienhuis om hulp vragen.

“Er is een weg uit”

Tijdens haar behandeling bezocht zijn dochter regelmatig het Leontienhuis. Ze draaide mee in de jonge meidengroep. “Daarin kon ze zich optrekken aan meiden die al verder waren.” Ook Alard kwam regelmatig in het Leontienhuis. Voor informatie, steun en advies: hoe om te gaan met zijn herstellende dochter? “Ik weet niet of ik zo met de situatie had kunnen dealen als ik niet al die informatie en tips had gehad. Je hebt dat gewoon keihard nodig als ouder.” Nu is hij vrijwilliger en praat hij met ouders die in de situatie zitten waar hij toen zat: machteloos en gefrustreerd. “Er is een weg uit, maar je kunt het niet alleen. Ik wil graag mijn steentje bijdragen. Ik heb zelf een hele tijd mogen ontvangen, nu wil ik teruggeven.”

Geef nooit op!

De uitdrukking ‘liefdevol consequent’ van het Leontienhuis is een belangrijk handvat voor hem geweest. En nog steeds, om andere ouders te coachen. “Van de behandelaar en het Leontienhuis hebben we geleerd om de eetstoornis los van de persoon te zien. Liefdevol voor de persoon en consequent tegen de eetstoornis. Dat werkt.” Hij begrijpt de frustratie en machteloosheid van ouders en naasten als geen ander. “Wanneer grijp je in? Wanneer is de eetstoornis aan het woord en wanneer je eigen kind? Wanneer heeft je kind echt buikpijn en wanneer is het de eetstoornis die de boel bij elkaar liegt? Natuurlijk is dat heel lastig. Er is ook niet één antwoord op, helaas. Het is een steile leercurve die je door moet. En ook al was ik over het algemeen heel rechtlijnig, natuurlijk had ik ook zwakke momenten en trapte ik soms in de valkuil van de eetstoornis. Dat is niet erg, dat is menselijk. Als je maar herpakt en weer doorgaat. Kleine stappen.” Tot slot benadrukt hij: “Hou vol. Herstellen kan echt. Blijf het doel voor ogen houden en geef nooit op. Het gaat om je kind, die geef je toch niet uit handen aan een eetstoornis?”

Wegwerkzaamheden

Vanaf 15 november t/m 28 november wordt er aan de B weg gewerkt en wordt deze opnieuw geasfalteerd. Dit betekent dat het Leontienhuis met de auto deze periode niet direct bereikbaar is. Met de fiets blijven we wel bereikbaar. Auto’s kunnen geparkeerd worden in de woonwijk direct achter het Leontienhuis. 

Ons advies is om de ‘Baronessenhof’ in te voeren in de navigatie en in deze straat de auto te parkeren. Steek vervolgens het bruggetje aan het einde van de straat over en ga naar rechts. Je loopt vervolgens tegen de achterzijde van het Leontienhuis aan. Loop links om de tuin heen om bij de hoofdingang te komen.